อุปกรณ์การเล่น

สนามแบดมินตัน

      ตามกติกาของสหพันธ์แบดมินตันนานาชาตินั้น ได้มีการกำหนดสนามมาตรฐานไว้ว่า ต้องเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้ากว้าง 20 ฟุต ยาว 44 ฟุต สิ่งที่ควรคำนึงถึงเกี่ยวกับสภาพโดยทั่วไปของสนามแบดมินตันที่เป็นมาตรฐาน ก็คือ
- ความสูงอาคารที่ครอบคลุมสนามจะต้องสูงอย่างน้อย 12 เมตร จากพื้นโดยปราศจากสิ่งกีด     ขวางอื่นๆ บริเวณเส้นเขตหลัง และเขตข้างของสนามมีที่ว่างเหลือไว้อย่างน้อย 2 เมตร และต้องมีช่องว่างระหว่างสนามต่อสนามควรห่างกันอย่างน้อย 2 เมตรเช่นกัน
- แสงสว่าง มีส่วนสำคัญมากหากผนังด้านท้ายสนามและเพดานเป็นสีอ่อน ตลอดจนการจัดระบบไฟฟ้าไม่ถูกต้องแล้ว  การเล่นแบดมินตันย่อมมีอุปสรรคมาก  เนื่องจากการตีลูกส่วนมากตีอยู่เหนือศีรษะทำให้มองเห็นลูกไม่ชัด และตีลูกไม่ถนัด  ดังนั้นผนังและเพดานที่มีสีเข้มกับการไม่มีแสงสว่างส่องลงมาเหนือศีรษะ จึงจำเป็นอย่างยิ่งในการเล่นแบดมินตันอย่างมีประสิทธิภาพ  การจัดแสงสว่างให้ได้มาตรฐานนิยมติดตั้งกันอย่างแพร่หลายมีอยู่ 2 ระบบ  แบบหนึ่งประกอบด้วยหลอดไฟฟ้าให้แสงเรือง ด้วยเส้นลวดจับเป็นกลุ่มวางแผ่ออกไปบนแผงอยู่ตรงข้ามเส้นที่ขึงตาข่ายของแต่ละข้างสนาม กลุ่มหลอดไฟควรให้กำลังไฟฟ้าอย่างน้อยที่สุด 1500 วัตต์  ส่วนอีกแบบหนึ่งการวางหลอดนีออนเป็นแนวนอนขนานไปกับเส้นข้างเขตของสนาม แต่ละด้านจำนวนหลอดขนาด 40 วัตต์ ประมาณแผงละ  6-8  หลอด และเพื่อให้ได้ผลดีที่สุดควรติดตั้งให้แสงสว่างทั้งสองแบบด้วยการห้อยลงจากเพดาน และอยู่สูงจากพื้นสนามขึ้นไปประมาณ 9-12 ฟุต

- เสา  ต้องมีความมั่นคงพอที่จะขึงตาข่ายให้ตึงโดยเสาจะต้องสูงจากพื้น 5 ฟุต 1 นิ้ว และตั้งอยู่บนเส้นข้างของสนามประเภทคู่  โดยไม่ต้องคำนึงว่าจะลงเล่นประเภทเดี่ยวหรือคู่
- ตาข่าย  ในประเภทกีฬาที่ไม่มีการปะทะ  โดยส่วนมากจะมีตาข่ายเป็นตัวแบ่งเขตสนามมีกติกาที่เกี่ยวข้องกับตาข่ายอยู่มากในกีฬาแบดมินตัน  เช่น ห้ามล้ำ ห้ามกีดขวางหรือกระทบ  ในขณะที่ลูกอยู่ในระหว่างการแข่งขัน  ตามกติกาตาข่ายต้องทำด้วยเส้นละเอียดสีเข้ม  โดยทั่วไปมักเป็นสีน้ำตาลไหม้ มีขนาดรูตาข่ายเท่า ๆ กัน  กว้างไม่น้อยกว่า 15 มิลลิเมตร และไม่มากกว่า 20 มิลลิเมตร ขอบบนสุดของตาข่ายต้องติดผ้าขาวพับสองขนาดกว้าง 3 นิ้ว มีเชือกหรือลวดตลอดแถบผ้าขาวขึงจนตึงจากหัวเสาทั้งสองข้างสูงจากพื้นสนาม 1.55 เมตร (บริเวณหัวเสา) ตรงกลางสนามสูง 1.524 เมตร ตาข่ายมีความยาว 20 ฟุต กว้าง 2 ฟุต 6 นิ้ว เมื่อขึงให้เต็มสนามแล้วต้องไม่มีช่องว่างระหว่างปลายตาข่ายและเสา

ลูกขนไก

      ลูกขนไกอาจทําจากวัสดุธรรมชาติ และ/หรือ วัสดุสังเคราะห ไมวาลูกนั้นจะทําจากวัสดุชนิดใดก็ตาม ลักษณะวิถีวิ่งทั่วไปจะตอง  เหมือนกับลูกซึ่งทําจากขนธรรมชาติ ฐานเปนหัวไมกอก หุมดวยหนังบาง ลูกขนไกตองมีขน 16 อัน ปกอยูบนฐาน  ความยาวของขน วัดจากปลายขนถึงสวนบนของฐาน ในแตละ ลูกจะเทากันทั้งหมด ระหวาง 62 มิลลิเมตร ถึง 70 มิลลิเมตร  ลูกขนไกจะมีน้ําหนักตั้งแต 4.74 ถึง 5.50 กรัม

แร็กเกต

      เฟรมของแร็กเกตยาวทั้งหมดไมเกิน 680 มิลลิเมตร และกวางทั้งหมดไมเกิน 230 มิลลิเมตร
ดามจับ เปนสวนของแร็กเกตที่ผูเลนใชมือจับ พื้นที่ขึงเอ็น เปนสวนของแร็กเกตที่ผูเลนใชตีลูกหัวแร็กเกตคือบริเวณที่ใชขึงเอ็น พื้นที่ขึงเอ็นตองยาวทั้งหมดไมเกิน 280 มิลลิเมตร และกวางทั้งหมดไมเกิน 220 มิลลิเมตร อยางไรก็ตามอาจขึงไปถึงคอเฟรม  หากความกวางที่เพิ่มของพื้นที่ขึงเอ็นนั้นไมเกิน 35 มิลลิเมตร และความยาวทั้งหมดของพื้นที่ขึงเอ็นตองไมเกิน 330 มิลลิเมตร

ที่มา :
http://hilight.kapook.com/view/71895